KATIA CARDON

Mijn sculpturen gaan over de mens en mens zijn. Over de kleine onzichtbare momenten van het leven, die lijken op vredige atomen die bevroren zijn uit chaos.

Mensen in een wereld vrij van codes, vrij van conventies, vrij van normen, vrij van beperkingen. Mensen geboren met pure levensvreugde.

Hun vormen zijn losse, organische versies van mensen.

Hun anatomie is duidelijk, vrij van idealen, zacht en benaderbaar.

Een balans vinden tussen de essentiële vormen, sommige wissen maar niet te veel, een interne strijd voeren om de oorspronkelijke energie, vitaliteit en spontaniteit te behouden en non-conformiteit te accepteren.